Όταν ήμουν παιδί, στους Παξούς μπορούσα να απολαμβάνω ελεύθερα μόνο την βόλτα στον παραλιακό δρόμο για να πάω από το σπίτι μου στο σχολείο. Όταν ήμουν παιδί στους Παξούς, διασκέδασή μου ήταν η θέα από το παράθυρο της τάξης μου. Η θάλασσα, οι παιχνιδιάρηδες γλάροι, οι πολύχρωμες ψαρόβαρκες, τα βαπόρια στον ορίζοντα ήταν τα εισιτήριά μου για ταξίδια μεγάλα και μακρινά, όσο ο δάσκαλός μας παρέδιδε μάθημα…. Τα θεόρατα πεύκα στην αυλή του σχολείου μας ήταν το κέντρο του αγαπημένου μου παιχνιδιού. Και μετά τα «μήλα», το σκαρφάλωμα στην μουριά έξω από το παλιό Αστυνομικό τμήμα…. Τα κλασσικά εικονογραφημένα, που δανειζόμουν από τα αγόρια στα διαλείμματα… Τα βιβλία, που μου έφερνε δέκα δέκα η μητέρα μου σε κάθε ταξίδι της στην Κέρκυρα και το διάβασμά τους με φακό κάτω από τα σκεπάσματα κάθε βράδυ …. Τα βιβλία με χοντρά εξώφυλλα που δανειζόμουν από την βιβλιοθήκη του Κ.Ι.Π. που μύριζαν πολυκαιρία…. Το φθαρμένο τραπέζι πιγκ πογκ, μοναδική χαραμάδα αθλητικής δραστηριότητας, «εξωτικής» σε σχέση με την αυτοσχέδια μπάλα στις αλάνες. Οι φανταστικές ιστορίες που κατασκεύαζα για τον μοναδικό μου ακροατή, τη μικρότερη αδελφή μου… Το ψάρεμα με τον πατέρα μου …. Η αλμυρή ανεμελιά του καλοκαιριού… Το κόκκινο ποδήλατό μου στην χωμάτινη αλάνα στου Μπύρου … Το «Χαβάη 5-0», που έβλεπα κρυμμένη πίσω από την πολυθρόνα στο σαλόνι μας …

Όταν ήμουν παιδί στους Παξούς, το διάβασμα ενός βιβλίου στην παραλία προκαλούσε βλέμματα απορίας. Η συχνή παρέα με παιδιά του άλλου φύλου ήταν κατακριτέα από πολλούς. Οποιαδήποτε καλλιτεχνική ευαισθησία ήταν αντικείμενο χλευασμού. Οι σχολικές γιορτές ήταν βαρετές κι ανούσιες. Πήγα μόνο μια φορά εκδρομή με το σχολείο έξω από τους Παξούς. Αναγκάστηκα να στερηθώ τους γονείς μου, τον τόπο μου, τους φίλους μου από τα 15 μου, για να μάθω ξένη γλώσσα, για να προετοιμαστώ καλύτερα για το Πανεπιστήμιο. Στο Λύκειο στην Κέρκυρα η καθημερινότητά μου είχε μόνο χώρο για φροντιστήρια. Ήταν πια πολύ αργά για εξωσχολικές δραστηριότητες. Η επιτυχία στις Πανελλήνιες έπρεπε να είναι ο «απόλυτος στόχος», για να ξεφύγει κανείς από την μιζέρια του νησιού. Κι όσο κι αν προσπαθούσα, δεν ήμουν παρά η «Παξινιά» για τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου. Οι «κολλητοί μου» ήταν από τους Οθωνούς κι από την Ερρείκουσα. Πόσο θα ήθελα να είμαι σήμερα παιδί στους Παξούς!

Αν ήμουν σήμερα παιδί στους Παξούς, θα ήθελα να τα δοκιμάσω όλα! Να γραφτώ στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου, να επιλέξω ένα από τα προγράμματα μαζικού αθλητισμού για νέους, να κάνω μπαλέτο, να μελετήσω ξένες γλώσσες, να γνωρίσω το διαδίκτυο, να μάθω παραδοσιακούς χορούς, να μάθω μουσική, να τραγουδήσω στην χορωδία, να κάνω εκπαιδευτικά ταξίδια με το σχολείο μου, να παίξω στο θεατρικό, να ζωγραφίσω, να συμμετέχω στην μουσικοθεατρική ομάδα, να ταξιδέψω με την Ομάδα Νέων στην Ευρώπη, να πάρω μέρος στο Τοπικό Συμβούλιο Νέων … Αν ήμουν σήμερα παιδί στους Παξούς, θα είχα την δυνατότητα να επιλέξω κάτι από όλα αυτά ή να μην κάνω τίποτα. Κι αν θα επέλεγα κάτι από όλα αυτά, θα είχα την συμπαράσταση των δασκάλων μου, την ενθάρρυνση από τους γονείς μου, τα χειροκροτήματα και τον θαυμασμό των συμπατριωτών μου. Αν ήμουν σήμερα παιδί στους Παξούς, δεν θα με φόβιζε ο κόσμος έξω από το νησί αλλά ούτε και θα τον αποζητούσα απαραίτητα ή θα τον ζήλευα. Οι επιλογές μου θα ήταν αμέτρητες και οι ορίζοντές μου δεν θα είχαν ορατό τέλος. Εσείς που είστε σήμερα παιδιά στους Παξούς, μην χάνετε ευκαιρία! Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς θέληση, επιμονή κι αγάπη. Κι εσείς που δεν είστε πια παιδιά στους Παξούς αλλά υποστηρίζετε τη δημιουργία πολιτιστικών υποδομών στο νησί μας, αφήστε πίσω σας το μίζερο παρελθόν, τους μικροκομματισμούς, τις ζήλιες, τους εγωισμούς, τις πικρίες. Ότι κάνετε, δεν είναι γι’ αυτά τα παιδιά; Ότι κάνετε, πρέπει να είναι γι’ αυτά τα παιδιά! Για να μπορούν, όταν θα είναι κι εκείνα ενήλικες, να θυμούνται με γνήσιο χαμόγελο νοσταλγίας την εποχή που υπήρξαν κι εκείνα κάποτε παιδιά στους Παξούς….